நிறங்கள் மூன்று திரைப்பட விமர்சனம் – 3/5

நிறங்கள் மூன்று திரைப்பட விமர்சனம் – 3/5

கார்த்திக் நரேனின் நிறங்கள் மூன்று முதல் காட்சியில் இருந்தே அந்த புத்திசாலித்தனமான, இறுக்கமான கதைக்களத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, “ஒரு புத்தகத்தை அதன் அட்டையை வைத்து மதிப்பிடாதீர்கள்” என்பது போன்ற படம். எல்லோரும் விரும்பும் ஆசிரியர் வசந்த் (ரஹ்மான்) ஒரு இருண்ட பக்கமாக மாறுகிறார், அதே நேரத்தில் மக்களுக்கு எப்போதும் லஞ்சம் கொடுக்கும் இந்த கடினமான போலீஸ்காரர் செல்வம் (சரத் குமார்) ஒரு சிறந்த பெற்றோராக இருப்பதன் மூலம் ஈடுசெய்கிறார். அவரது மகன், வெற்றி (அதர்வா) ஒரு ஆர்வமுள்ள திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் மற்றும் உங்களின் வழக்கமான 20களில் ஏதாவது ஒரு இளங்கலை. வசந்தின் மாணவியான ஸ்ரீ, அவனது பெண் பார்வதியை (அம்மு அபிராமி) ஒரு வேனில் ஏற்றிச் செல்வதைக் காணும்போது இது அனைத்தும் தொடங்குகிறது. அவனும் அவனது இரண்டு நண்பர்களும் அந்த பாதையை பின்பற்றுகிறார்கள், அது மனித இயல்பின் மூன்று நிழல்களை இயக்குகிறது: நல்லது, கெட்டது மற்றும் நல்ல மற்றும் கெட்ட குணங்களை வெளிப்படுத்துபவர்கள்.

உறவின் இயக்கவியல் பின்வருமாறு: வசந்த் ஒரு ஆசிரியர் ஆவார், அவர் தனது மாணவர் ஸ்ரீக்கு அவரது குடும்ப பிரச்சினைகளுக்கு உதவினார். ஸ்ரீ பார்வதி மீது உணர்வுகளை கொண்டிருந்தார், ஆனால் உண்மையில் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. பார்வதி “தி காட் ஃபாதர்” ஸ்டிக்கர் ஒட்டப்பட்ட வேனில் கடத்தப்படுவதைப் பார்த்து, அவளைக் கண்காணிக்க முடிவு செய்தார். இதற்கிடையில், போராடி வரும் திரைப்பட தயாரிப்பாளரான வெற்றிக்கு போதைப்பொருள் பிரச்சனை. அவரது ஸ்கிரிப்ட் ஜாக் ஆனபோது, அவர் வெறித்தனமாக எல்.எஸ்.டி-யை அதிகமாக எடுத்துக்கொள்கிறார். இரவு முழுவதும் தடுமாறிக்கொண்டிருக்கிறார். திரைப்படத்தின் பெரும்பகுதியை நீங்கள் அவருடைய குழப்பமான, போதையில் மூழ்கிய மனதின் மூலம் பார்க்கிறீர்கள். அவரது அப்பா, செல்வம், ஒரு கடினமான போலீஸ்காரர், ஆனால் அவரும் வக்கிரமானவர். கொடுக்கிறவரிடம் லஞ்சம் வாங்குகிறார். அவர் ஒரு நல்ல அப்பாவாக இருப்பதன் மூலம் ஒரு கெட்ட பையனாக இருப்பதை ஈடுசெய்ய முயற்சிக்கும் ஒரு கும்பல் போன்றவர். காணாமல் போன தனது மகளைத் தேடும் வசந்த், அமைச்சரின் மகனுக்கு பாடம் கற்பிக்க செல்வா வெளியேறுகிறார், வெற்றியின் ஸ்கிரிப்ட் பற்றிய வெறித்தனம். அவர்களின் கதைகள் சந்திக்கின்றன, படம் அவர்களின் மறைக்கப்பட்ட பக்கங்களை தோண்டி எடுக்கிறது.

நிறங்கள் முன்று ஒரு அளவு புத்திசாலித்தனத்தை வெளிப்படுத்துகிறது, ஆனால் உண்மையான நுண்ணறிவு இல்லை. இது நன்றாக இருக்கிறது மற்றும் உருவாக்கம் மென்மையாகவும் உற்சாகமாகவும் இருக்கும் என்று நீங்கள் நம்புகிறீர்கள். ஒரு குறிப்பிட்ட புள்ளியைக் கடந்தால், ஆழம் மறைந்து அது யூகிக்கக்கூடியதாகிறது. வெற்றியின் போதைப் பயணம் போன்ற பகுதிகள் என்றென்றும் தொடரும். ஆம், அவர் தடுமாறிக்கொண்டிருக்கிறார், ஆனால் அவர் ஒன்றுமில்லாமல் நடப்பதை நாம் பார்க்க வேண்டுமா? அதேபோல், ஒரு அமைச்சருடன் செல்வா பழிவாங்குவது மிகவும் சாதாரணமானது – இது தமிழ் படங்களில் வெளிவருவதை நீங்கள் பார்க்கும் வழக்கமான ட்ரோப்களைப் போன்றது.

கூடுதலாக, படம் நன்றாக உருவாக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் இது ஒரு சிறந்த சூழ்நிலையைக் கொண்டுள்ளது, இது நீங்கள் ஆரம்பத்தில் இருந்தே திரைப்படத்தில் இருப்பதைப் போன்ற உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. சில இடங்களில் மட்டுமே படமாக்கினாலும் ஒளியமைப்பும் ஒளிப்பதிவும் சிறப்பாக இருந்தது. ஒலிப்பதிவில் கதாபாத்திரங்களுக்கான தற்செயலான இசை மட்டுமே உள்ளது, உங்களை இழுக்கும் கூடுதல் பாடல்கள் இல்லை. உங்களை சிந்திக்க வைக்கும் சில ஸ்மார்ட் டயலாக்குகளுடன் சிறப்பாக நடித்துள்ளார்.

அந்த முன்னணியில், இது அதர்வா, ரஹ்மான் மற்றும் ஓரளவிற்கு, சரத் குமார், ஸ்ரீ மற்றும் அவரது இரண்டு நண்பர்களின் கூட்டு முயற்சி. அதர்வா 20களின் இளங்கலைப் படிப்பை முடித்துள்ளார், ஆனால் அவரது வரம்பு குறைவாக உள்ளது, ஏனெனில் அவர் முழு நேரமும் உயர்ந்தவர். ரஹ்மான் ஒரு கச்சிதமான ஆசிரியராக நடிக்கும் போது தனது மோசமான பக்கத்தை நன்றாக மறைக்கிறார். மாணவர்களிடையே நல்ல கெமிஸ்ட்ரி இருக்கிறது.

நிறங்கள் மூன்று ஒரு சுவாரஸ்யமான திரைப்படம், ஆனால் அதன் மனித இயல்பு அம்சம் பிந்தைய பகுதிகளில் திடீர் மாற்றத்தைக் காட்டிலும் இயற்கையான முன்னேற்றத்தின் மூலம் அதைக் காட்டியிருந்தால் இன்னும் சக்திவாய்ந்ததாக இருந்திருக்கும். இது பார்வையாளர்களுக்கு விடிய வேண்டும், அவர்கள் மீது கோட்பாடுகள் வீசப்படுவது போல் உணரக்கூடாது.